Stappen en happen in Shan state

Hoewel het antwoord van Arwin best waar zou kunnen zijn (wij gaan dat niet controleren) zijn de verlossende woorden waar jullie allemaal op zitten te wachten: Cordon Bleu. Ik denk niet dat we ooit eerder iets op een menukaart hebben zien staan dat erger gemuteerd was dan Gaudan Bluc. Of het om kip of varkenshaas ging zei het menu niet, en we hebben het ook niet besteld.

Naar Kalaw gaan we om te wandelen, maar eerst nog even een grot waarin de Birmezen 8000 Boeddha's hebben uitgestald. Anja zet ze allemaal op de foto, en ik zie het verschil meestal niet. Maar er is ook een geocache, dus ik ga gewillig mee.

We genieten enorm van de wandelingen in de bergen. Het klimaat is hier heel aangenaam, en de natuur is erg mooi. Tinle, onze gids, leidt ons langs felgroene gemberstruiken en koffieplanten, over modderige paadjes door de rijst- en koriandervelden. Op de theeplantages is de oogst in volle gang en worden we vrolijk begroet door de theeplukkers. In de dorpjes zien we veel kinderen, die na een ontmoeting met ons gillend wegrennen.... lachen, en luid blazen op hun feesttoeters van de Action. We beginnen vroeg met lopen en dat is maar goed ook. Kalaw moet wel Birmees zijn voor "regen om 1 uur". Elke dag vrij stipt, maar dan zijn wij alweer binnen voor een bordje fried noodles en een glas medicinale cola.

Rondom het Inlemeer is het landschap relatief vlak, heel geschikt voor een fietstochtje, en dat laten we dan ook niet na. Met de rest van de Actionspullen in onze rugzak voorin het fietsmandje, op een fiets met keihard zadel gaan we voor de 25 km, met overtocht over het meer halverwege de rit. Na een paar kilometer fietsen komen we langs een schooltje, waar de lessen in volle gang zijn. We laten stempeldozen, stickers etc. achter bij een verbijsterd stel juffen die duidelijk heel dankbaar zijn, maar het Engels missen om dat te uiten. Aan dit soort dingen zie je dat Birma in ieder geval nog niet is bedorven door het massatoerisme, maar wie denkt dat het land wat dat betreft nog helemáál ongerept is komt bedrogen uit. De puurste randjes zijn er al wel af. De vissers die een kunstje doen op hun boot en dan om geld vragen; de souvenirverkopers die 4 keer de normale prijs vragen voor hun waren; de Hollandse blonde meisjes die in hun hier niet gewaardeerde, veel te korte, broekjes in restaurants doen alsof ze ons niet verstaan; Engelse toeristen die zich laten toetakelen met lokale make up (vermalen sandelhout, in grote hoeveelheden aan te brengen op je wangen, of je hele gezicht) en er dus uitzien als halve gare indianen; jongetjes die zogenaamd buitenlands geld sparen, maar nooit iets dubbel hebben.... Ze zijn er allemáál al. Maar gelukkig wegen de mooie ervaringen hier ruimschoots tegenop. Het land is prachtig en de mensen zijn ontzettend lief. Waar maak je nou nog mee dat je na een trekking je grote modderige bergklompen keurig schoongemaakt terugvindt? De receptioniste van het hotel grijnst bij het zien van onze verbaasde gezichten en legt uit dat wij dat op onze kamer toch niet kunnen doen. Naar fooi hiervoor wordt op geen enkele wijze gehint, en in plaats daarvan krijgen we na elke wandeling direct een glaasje frisse limoensap aangeboden.

Kalaw en Inle liggen in Shan state, die grenst aan Thailand, en we ontdekken dat ze hier echt heerlijk kunnen koken. Verse kruiden direct van het veld worden verwerkt in fris smakende gerechten. Onze favoriet was Zat Byat Byat, verkruimelde kip met koriander, munt, knoflook, ui en nog veel meer (Claudia en Michiel, het is een lokale variant van larp). Tot onze grote vreugde fietsen we op de tweede helft van de tocht langs een bordje "cooking class". Een cursus voor twee voor diezelfde avond, door de chef kokkin van Bamboo Hut (#1 op trip advisor!) is dan snel geregeld. Ze zijn nog maar net begonnen, en het gaat wat onwennig, maar het is daardoor nog charmanter allemaal. En we leren er niet minder door. Zeker weer een paar gerechtjes die thuis nagemaakt moeten worden. Op de tweede dag hier maken we een luie boottocht met een open, kano-achtige boot waarop een uit de kluiten gewassen motor is gezet. Overal op het meer zie je de fonteinen van schroeven die op bovenmatige dieselkracht door het water ploegen. De boot brengt ons naar drijvende moestuinen, een vissersdorp op palen, en het indrukwekkende Indein, waar ruines van stupa's en hun nieuwe gouden broertjes schouder aan schouder fier de hemel in steken. Met een etentje bij de Nepalees sluiten we ons bezoek aan Nyaung Shwe bij het Inlemeer af.

Na Inle gaan we door naar onze laatste stop in Birma: Yangon. Als we hier zouden zijn begonnen zou de titel van het eerste verslag anders geweest zijn. Yangon is een grote stad die veel moderner is dan Mandalay. Toch heeft het wel wat. Breed opgezet met veel groen en een paar oude koloniale gebouwen. De onovertroffen gouden Shwedagonpagode, waarop ik vanuit onze suite (hotel vol -> upgrade!) mooi zicht heb, domineert de stad, en lokt ons voor een ochtenddurend bezoek, gekoppeld aan een park in de buurt. Het is net een klein dorp, vol met Birmezen die bidden, les krijgen, eten en toeristen aangapen. Geweldig mooi, maar geef ons maar de ruines van Bagan of Indein.

Nu eerst naar de bios, en dan gaan we ons klaarmaken voor Hanoi.

Vraag 3: wat is er "verkeerd" aan bijna alle auto's in Birma.