Op weg

Op weg van Hampi naar Mysore, of eigenlijk op weg overal in India, laat zich het best omschrijven als een soort videospelletje. Met je auto laveer je tussen alle objecten door die het spelletje op je weg tevoorschijn tovert. En dat is niet weinig en soms erg creatief. Natuurlijk krijg je punten als je iets succesvol hebt ontweken. Helaas ontdekken we dat honden blijkbaar maar erg weinig punten waard zijn, want er wordt niet altijd veel moeite voor gedaan. Koeien zijn ERG veel punten waard, die worden nooit geraakt, en staatsbussen met kamikazechaufeurs ook. Die halen met enorme snelheden langzamer verkeer (bijna alles) in, ook waar het niet kan. Je ziet ze plotseling achter een vrachtwagen vandaan duiken, met grote snelheid op je af komen, en dan blijkt de weg toch ineens breder te zijn dan je dacht. De bus stopt namelijk niet, dus dan duik je met je auto maar even op de "derde rijbaan". Je snapt dat bij dit alles veelvuldig getoeter nodig is, niet omdat de chauffeurs boos op elkaar worden, maar omdat je nu eenmaal hoort te toeteren als je iemand inhaalt, en dat doet alles en iedereen veelvuldig. Het spelletje wordt moeilijker naarmate de weg beter is, want dan kunnen we harder. In of bij de dorpen en steden is het ook moeilijker want daar zijn meer brommertjes en bajaj's, en heel af en toe ligt er zelfs iemand half op de weg te slapen (levensmoe waarschijnlijk). Voor wie het niet kent: een Bajaj is een gemotoriseerde driewielertaxi waarmee je twee toeristen of 6 indiers kunt vervoeren. Er is ook een versie met een laadbakje van 1,5 bij 2 meter waar gemakkelijk een hele oogst kokosnoten, of iemand's hele huisraad op past, gewoon een kwestie van goed stapelen.

In Mysore zijn we voor een van de mooiste paleizen van Zuid India. Verder is het hier Diwali, een Hidoefestival waarin gevierd wordt dat Krishna het kwaad heeft verslagen. Er is nog wel veel vuurwerk 's avonds, maar helaas zijn we te laat voor het echte feestgedruis. Het verschilt per stad en staat hoe lang het gevierd wordt en in Mysore is dat niet zo lang, blijkt. Maar het gebrek aan bloemen en lichtjes wordt meer dan goedgemaakt door de speciale Diwali-actie bij het paleis. Het paleis is namelijk zeer ruim voorzien van buitenverlichting en die gaat speciaal voor Diwali 's avonds ook aan, ondanks het feit dat het geen zondag is. Onze wijk met kerst is er niets bij (zie foto).

Op weg van Mysore naar Mudumalai verbazen we ons nog eens over de vele ossenkarren die we zien. Deze manier van goederentransport, op een platte kar met een of twee koeien ervoor, kennen wij toch alleen maar van historische films, maar hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Op zich niet zo erg, maar het staat wel in zeer schril contrast met het lanceren van de Chandrayaan, de eerste stappen van India op weg naar een landing op de maan. De tegenstellingen hier zijn ook gewoon zo groot. Indiase wetenschappers horen bij de wereldtop, de ontwikkelingen gaan razendsnel, maar ondertussen leeft een veel te groot deel van de bevolking nog in schrijnende armoe en moet het doen met "technologie" die er 2000 jaar geleden ook al was. De krant grapt: "nu de Chandrayaan op weg is kunnen de wetenschappers zich gaan wijden aan de volgende uitdaging, toiletten die met EEN druk op een knop de boodschap wegspoelen". Maar er zit een zeer serieuze ondertoon in. Het wordt tijd dat India eens gaat denken aan een minimale levensstandaard voor de hele bevolking.....

In Mudumalai gaan we op jacht naar tijgers, maar dat wil niet zo lukken. Je hoort ook wel bij een zeer select gezelschap gelukkigen als je ze ziet. We zien wel olifanten en een enorme Indiase bizon, naast vele bambihertjes. Dat alles zien we natuurlijk niet 's ochtends, op onze ochtendwandeling om dieren te gaan spotten. Ja, ik ben er WEER ingetrapt. Die dingen die voor zonsopgang plaatsvinden zijn duidelijk niet voor mij bedoeld. Je moet er op belachelijke tijden je bed voor uit, en het levert bijna nooit wat op. Deze keer wordt onze moeite beloond met wat sporen, wat keutels en een pauwenveer.... jippeee, terug naar bed. Volgende keer maar weer de zonsondergang...

Op weg van Mudumalai naar Madurai, een lange rit langs eindeloos veel wegopbrekingen waar vrachtauto's met veel gebulder overheen denderen, langs fietskarren waar eindeloos hoge stapels met felgekleurde kruiken op liggen, of hele hooibergen. We worden zo langzamerhand goed in laveren. Een boek lezen op een weg vol kuilen in een continu heen en weer zwalkende auto lukt al prima. Je marsala dosa-ontbijt (pannekoek gevuld met stukjes gekruide groente... en cocosnoot-chutney erop hmmm) proef je de hele rit, tot je het smaakje bij de lunch vervangt door wat anders. Gelukkig kunnen we af en toe bij een bakkertje stoppen voor een cola, of kopje marsala thee, en een heerlijke pistache-, chocolade-, boter- of dadelkoek. Dat moet af en toe ook maar eens, want verder is alles wat je hier eet altijd scherp gekruid. Dat vinden wij niet zo erg want het is ook altijd heerlijk, maar elke dag, 's morgens, 's middags en 's avonds scherp eten is ook weer wat te veel van het goede. De "lunch bij het bakkertje" (die ook wel andere dingen heeft dan koek) is er dus de laatste dagen wel ingeslopen.

Madurai is een enorme tegenvaller. We hebben deze stad opgenomen in de route omdat er een tempel staat met enorme torens die helemaal zijn bedekt met felgekleurde religieuze beeldhouwerken. Helaas krijgen we te horen dat ALLE torens worden gerenoveerd en volkomen bedekt zijn met rieten matten. Je ziet er niets van. Dit is DE baaldag van deze vakantie, vooral ook omdat we voor Madurai ook een andere stad hadden kunnen kiezen waar een ruine staat die voor mij net zo hoog op mijn verlanglijstjes stond als Hampi: Mamallapuram. Het heeft er alle schijn van dat we nog een keertje terug moeten naar Zuid India..... Geen straf. Het is hier geweldig, zeker nu in october-november. De temperatuur valt mee, en we kijken elke dag weer onze ogen uit naar alle natuur en cultuur die hier te vinden is. En elke staat is weer compleet anders: India is vele werelden samengevoegd tot EEN land.

Ondertussen zijn we in Thekkady, in de staat Kerala. Dit doet ons aan Indonesie denken. Hele andere cultuur, veel palmen en specerijen en overal zit ineens kokos in. Later meer hierover. We gaan eerst maar eens vieren dat er een belangrijke machtswisseling gaat plaatsvinden. Dat hebben we beloofd aan onze Bhutanese gids. Hopelijk doet de nieuwe koning Wangchuk het net zo goed als de oude...... oh ja, en we hoorden net dat Obama de nieuwe president van de VS wordt, dat is ook wel goed nieuws :-)

Groetjes,
Anja en Rob