Hoog, hoger, Kanchenjunga

Op onze eerste dag in Bhutan werden we meteen meegenomen naar het tijgersnestklooster. Dat heet zo omdat de legendarische lama Rimpoche erheen gevlogen zou zijn op de rug van een tijger. Tot onze grote, grote spijt is de gevleugelde tijger voor ons even niet beschikbaar en moeten we het hoogteverschil van 500 meter zelf overbruggen. Dat is nogal een klus als je begint op 2600 m, en je lichaam nog niet gewend is aan die hoogte. Hijgend als paarden en zwetend als ossen komen we boven, en onderweg gaat het ook nog miezeren. Anja loopt hier een flinke verkoudheid op. Maar het was het allemaal waard. Het uitzicht op het klooster, dat bijna letterlijk tegen de bergwand aan geplakt zit, is schitterend. Onze gids doet de klim overigens in haar Kira (sarong; tot op de enkels dus), wel met gympen eronder, maar het blijft een prestatie, vinden wij.

De klim naar de 108 stupa's en het uitzicht op het Tibet-plateau (3200m) doen we gelukkig met de auto, op weg naar Punakha, waar we de imposante Dzong willen bekijken. Die pas gaan we nog eens over op weg naar Thimphu. In de hoofdstad doen we een paar van de verplichte dingen op de toeristenagenda, maar veel belangrijker is natuurlijk de enige Bhutanese geocache die hier ligt, op slechts 1,3 km van ons hotel. Dat zegt in Bhutan natuurlijk niets. Je moet eerst nog een kwartier rijden, dan ontdekken dat je nog steeds 1,3 km van de cache af bent en dan nog bijna een uur steil omhoog klimmen (tot ruim 2900 m). Onze gids en chauffeur vergezellen ons en zijn net zo enthousiast als wij wanneer we uiteindelijk op de top, met prachtig uitzicht, de cache achter een boom vandaan halen. We zijn pas het 14e team dat deze vindt, en hij ligt er al sinds 2003.

Over land Bhutan uit betekent een rit van 8 uur naar het zuiden, als je geluk hebt. Ze zijn die weg namelijk aan het opknappen en blazen zo nu en dan een stuk bergwand op om meer ruimte te maken. Dat moet dan weer worden opgeruimd, en zo krijg je toch nog files in Bhutan. Niet dat we de dag erna meer geluk hebben, hoor... We moeten om Bhutan heen, en dan in een grote lus door de theeplantages in West Bengalen en Darjeeling naar Sikkim, om uiteindelijk na 2 dagen reizen, slechts 103 km ten westen van Thimphu te eindigen in Gangtok. Tja, je wilt naar de Himalaya, dan moet je er wat voor over hebben; er liggen nu eenmaal wel eens bergen waar je ze liever niet had gezien. Helaas wordt op die rit onze nieuwe Indiase chauffeur ook nog ziek en duurt het allemaal nóg wat langer. We zitten niet helemaal meer op ons gemak in de auto als hij zegt dat het 'wel weer gaat'. En op mijn gemak voel ik me toch al nooit in landen waar de thee sterker is dan de koffie. Maar daar hebben we nu iets op gevonden: kruidenthee. Nee, ik heb geen hoogteziekte, er is echt kruidenthee die lekker is. Het heet Marsala tea en er zit niet van dat groene spul in, maar serieuze kruiden zoals kruidnagel en kardamom. We weten inmiddels hoe je het maakt, dus wie een bakkie wil komen doen als we thuis zijn is welkom.

Na de aanslag op je zintuigen die je krijgt als je de grens van Bhutan naar India overgaat (wat een verschil!) is Sikkim weer een meevaller. Het lijkt wat betreft netheid enzo meer op Bhutan dan op India, maar verder is het een trots staatje met een heel eigen identiteit. Sikkim was dan ook tot 1975 een onafhankelijk koninkrijk. De boekjes zeggen dat het toen na wat interne ongeregeldheden op eigen verzoek is ingelijfd door India. Dat zal wel, denken we dan, maar inmiddels geloven we het. De mensen hier voelen zich echt Indiers, maar behouden hun eigen cultuur en besturen hun eigen land nu als 'provincie'. Dat kan hier in multi-culti India, anders dan in 'Chinees' Tibet. Ze zijn hier in dit boeddistische staatje erg begaan met het lot van hun noorderburen.

Inmiddels zitten we in Lachung, een klein Himalaya-bergdorp, in onze eenvoudige hotelkamer. Uit de tv in de eetkamer hieronder schettert Hindipop. We zijn net in de prachtige Yumthangvallei geweest, op 3630 meter hoogte, en we hebben eindelijk de winterjassen nodig gehad die we al ruim een week meezeulen terwijl het te warm was om meer dan een t-shirt te dragen. Straks hebben we ze weer nodig. We gaan dan naar Lachen, en dat is geen geintje. De naam niet, de hoogte die we daar gaan halen niet (Choptavallei, 4560 m) en de kou dus ook niet. We zijn benieuwd of we daar weer net zo 'primitief' moeten overnachten als hier. We zijn behoorlijk bang gemaakt door de agent die dit voor ons geregeld heeft (ook dit mag je niet op je eigen houtje, als je de staat in komt wordt zelfs je paspoort gestempeld en moet je een apart visum voor de afgelegen gebieden), maar het valt Zooo mee. We waren op het ergste voorbereid en hadden al onze mindere vakantieervaringen opgeteld om tot een beeld te komen van Noord Sikkim, maar er zijn hier geen ratten, spinnen ter grootte van je hand, kakkerlakken of ander ongedierte, het hotel heeft muren van echt hout, de bedden zijn schoon, er is warm! water, de wc is niet buiten en het is geen hurktoilet, het eten is ondanks de berichten dat ze hier niet kunnen koken heerlijk en er is, helaas, zels een tv. Wij snappen dus niets van de verontschuldigingen vooraf.

We krijgen zo de lunch. Het blijft spannend wat we nu weer voor bijzonders voorgeschoteld krijgen. Vanochtend bij het ontbijt kregen we ballonbrood dat je kon vullen met een prutje van aardappel met heerlijke kruiden, en een soort loempia. Eten in India is een feest, tot je ziek wordt, maar wij drinken elke dag netjes onze cola en de ellende blijft ons gelukkig ook deze keer nog bespaard.

We gaan dit verhaal plaatsen als we terug zijn in Gangtok, de hoofdstad van Sikkim. In ons hotel daar hebben we razendsnel internet en een kamer met uitzicht op de Kanchennjunga, met 8537 meter op 2 na de hoogste berg ter wereld. Een passende plek om terug te kijken op het hoge deel van onze vakantie. Dankzij de Chinezen zijn we nu nog steeds niet op het dak van de wereld geweest, maar we hebben nu in ieder geval toch in de dakgoot gestaan. Een goot die zeer de moeite waard was, in sommige opzichten misschien nog wel meer dan het dak zelf.

Groetjes,
Anja en Rob