Van staking tot stenen strijdwagen
Door: Rob
27 Oktober 2008 | India, Hampi
Het wil maar niet lukken met normaal Nepal in komen deze vakantie. In Gangtok kregen we te horen dat er op de dag dat we zouden reizen een staking zou zijn in Siliguri, en laat dat nu net een van de plaatsen zijn waar we doorheen moeten op weg naar het vliegveld. Stakingen in India betekenen blijkbaar ook dat de mensen de weg afzetten en er niemand door laten (Waar kennen we dat toch ook alweer van? Deze keer alleen geen kans op om met je rugzak op de blokkade voorbij te lopen.). Op dit soort momenten zijn we toch blij dat we af en toe georganiseerde reizen (moeten) doen. Zonder agent hadden we dit niet geweten, en niet op kunnen lossen. In dit geval is er vervoer speciaal voor ons en dat kan best weg voordat de blokkade er staat ('s nachts dus). We doen onze goede daad voor deze vakantie behoeden een Duitser die ook een vlucht moet halen voor het stranden bij de blokkade door hem een lift te geven. Aan de grens met Nepal wacht de volgende verrassing. Het type visum dat we nodig hebben is daar niet voorradig. Handig van de Nepalese immigratiedienst. Ze veranderen de regels maar verstrekken vervolgens niet de benodigde stickers aan de grensposten. We krijgen een brief mee voor de immigratiedienst in Kathmandu met het verzoek ons daar te melden. Zo eindigen we 7(!) uur te vroeg en doodmoe op het vliegveld van Bhadrapur, een fabriekshal met 10 houten bankjes, 2 incheckbalies, een intellectueel minder begaafde Nepalees met een smerige polo aan waar op de achterkant "poter" op staat (hij komt wel 3 keer vragen of hij echt niet iets voor ons moet dragen), 36 beveiligingsbeambtes en een telefoonhokje. Echt het soort vliegveld waar je 7 uur wilt zitten wachten op je vlucht naar Kathmandu. Gelukkig kunnen we onze tickets omzetten en een vlucht eerder nemen. Dat scheelt 3 uur. Nog doodmoeier komen we aan in Kathmandu, en nu moeten we nog naar de immigratiedienst die om 16 uur dicht gaat. Onze agent in Kathmandu kent daar echter iemand en dat wordt "geregeld". Als we uiteindelijk door de niet te onderschatten spits in Kathmandu om 16:05 bij het kantoor aankomen staat daar niet een grijnzende beambte met het bordje "gesloten", maar met de vraag waarmee hij ons van dienst kan zijn. Het wordt allemaal uiterst vriendelijk afgehandeld en dan kunnen we eindelijk naar bed. Ik ben er zelfs uiteindelijk ziek van geworden, te weinig eten en te lang op (denken we). Maar het is relatief snel over, en als we richting Goa vliegen vanuit Delhi heb ik zelfs weer honger.
Op verzoek even wat over de mensen die we tegenkomen. Onze mening is natuurlijk gebaseerd op maar een paar ontmoetingen, maar goed, voor wat het waard is: De Bhutanezen vonden we zonder uitzondering allemaal uiterst hoffelijk en netjes. Ze zijn relatief hoog opgeleid, en spreken bijzonder goed Engels. Ze zijn op alle niveaus trots op wat ze hebben, hun land en cultuur, maar ook de kleinere zaken. Ze zijn wat gereserveerd in het begin, maar als je ze wat beter leert kennen komen ze los en willen ze best met je praten over dingen als politiek enzo. We hebben de indruk dat ze zeer tevreden zijn met hoe het allemaal gaat in Bhutan, en denken dan ook dat ze de prille stappen die het land neemt naar democratie alleen maar met open armen ontvangen omdat ze het beste willen voor hun land, niet omdat ze het huidige systeem zo slecht vinden. Wij vragen ons af of het er allemaal wel zoveel beter van zal worden. In India liggen de zaken wat anders. Hier hebben we veel meer het gevoel dat we wandelende geldbuidels zijn waar wat uit geklopt moet worden. Ik chargeer, maar de welbekende hoteljongen die je tas uit je handen graait, er 2 meter mee loopt naar de auto, en dan fooi verwacht is hier natuurlijk overal aanwezig. En alle varianten daarop. Als je daar doorheen kijkt kun je wel een praatje met Indiers maken (hoewel onze nieuwe chauffeur bijvoorbeeld weer te zenuwachtig is en te weinig Engels spreekt om dat uit te proberen). Echt diep dringen we helaas niet tot ze door. Het blijft oppervlakkig allemaal, tot nu toe, we blijven proberen, maar van onze vorige reis hier hebben we ook niet echt veel indrukken op DIT vlak overgehouden. Op andere vlakken des te meer.....
Zo komen we op Goa. We kennen India als een pandemonium van kleuren, geuren en geluid: toeterende auto's, bajaj's, fietsers, brommers, spelende kinderen, koeien op de weg, huisvuil en koeievlaaien op en langs de weg, kleurrijke reclame overal, en kleurrijk geklede mensen, vooral de vrouwen en de geestelijken. Zo is Goa NIET, althans, een stuk minder. We vinden Goa net zo veel op de rest van India lijken als Volendam op Rotterdam. Maar het is wel een prachtige plek. Het ligt mooi aan de zee met baaien, palmbomen overal, mooi strand en een paar Portugese forten. Overal zie je ook huizen in Portugese stijl. Je kunt er heerlijk, anders, eten. De Portugezen hebben hier duidelijk diepe sporen achtergelaten. Veel negatiefs kunnen we daar niet aan ontdekken. In Goa doet Anja 2 duiken bij een eiland voor de kust. Het zicht is helaas heel slecht: een prachtige blauwe kwal en een scheepswrak zijn de blijvende herinneringen.
Inmiddels zitten we in Hospet in de suite (upgrade om voor ons duistere reden) van een schitterend hotel, met zwembad dat op maandag dicht is. Eindelijk OUDE STENEN! Het archeologisch hoogtepunt van deze vakantie was vandaag. 26 vierkante kilometer oude tempels, paleizen, zwembaden waarvan eentje ter grootte van voetbalveld alleen voor de koning, en een stenen strijdwagen. Hampi.... ik ga er nog van dromen de komende tijden. Dit was de hoofdstad van een rijk (Vijayanagara) dat niet zo bekend is bij velen, maar toch wel een ontzettend groot gebied heeft bestuurd en tot grote hoogten is geklommen in de 15e en 16e eeuw. Er ging behoorlijk wat geld om en dat is te zien aan wat ze allemaal achtergelaten hebben (en wat niet is verwoest door een islamitische invasie in de 16e eeuw). Prachtig om te zien, al die tempels met sierlijk en gedetailleerd beeldhouwwerk aan buiten en binnenkant. De beelden moeten hier maar weer voor zich spreken. We zullen snel proberen deze verslagen te voorzien van wat fotomateriaal. (Internet is hier redelijk snel, dus misschien vanavond al).
Morgen reizen we verder af naar het zuiden. Over 2 dagen zijn we in Mysore en daar is dan een van de grootste Hindoefeesten, het Diwalifestival, in volle gang. We zijn benieuwd!
Groetjes,
Anja en Rob
Op verzoek even wat over de mensen die we tegenkomen. Onze mening is natuurlijk gebaseerd op maar een paar ontmoetingen, maar goed, voor wat het waard is: De Bhutanezen vonden we zonder uitzondering allemaal uiterst hoffelijk en netjes. Ze zijn relatief hoog opgeleid, en spreken bijzonder goed Engels. Ze zijn op alle niveaus trots op wat ze hebben, hun land en cultuur, maar ook de kleinere zaken. Ze zijn wat gereserveerd in het begin, maar als je ze wat beter leert kennen komen ze los en willen ze best met je praten over dingen als politiek enzo. We hebben de indruk dat ze zeer tevreden zijn met hoe het allemaal gaat in Bhutan, en denken dan ook dat ze de prille stappen die het land neemt naar democratie alleen maar met open armen ontvangen omdat ze het beste willen voor hun land, niet omdat ze het huidige systeem zo slecht vinden. Wij vragen ons af of het er allemaal wel zoveel beter van zal worden. In India liggen de zaken wat anders. Hier hebben we veel meer het gevoel dat we wandelende geldbuidels zijn waar wat uit geklopt moet worden. Ik chargeer, maar de welbekende hoteljongen die je tas uit je handen graait, er 2 meter mee loopt naar de auto, en dan fooi verwacht is hier natuurlijk overal aanwezig. En alle varianten daarop. Als je daar doorheen kijkt kun je wel een praatje met Indiers maken (hoewel onze nieuwe chauffeur bijvoorbeeld weer te zenuwachtig is en te weinig Engels spreekt om dat uit te proberen). Echt diep dringen we helaas niet tot ze door. Het blijft oppervlakkig allemaal, tot nu toe, we blijven proberen, maar van onze vorige reis hier hebben we ook niet echt veel indrukken op DIT vlak overgehouden. Op andere vlakken des te meer.....
Zo komen we op Goa. We kennen India als een pandemonium van kleuren, geuren en geluid: toeterende auto's, bajaj's, fietsers, brommers, spelende kinderen, koeien op de weg, huisvuil en koeievlaaien op en langs de weg, kleurrijke reclame overal, en kleurrijk geklede mensen, vooral de vrouwen en de geestelijken. Zo is Goa NIET, althans, een stuk minder. We vinden Goa net zo veel op de rest van India lijken als Volendam op Rotterdam. Maar het is wel een prachtige plek. Het ligt mooi aan de zee met baaien, palmbomen overal, mooi strand en een paar Portugese forten. Overal zie je ook huizen in Portugese stijl. Je kunt er heerlijk, anders, eten. De Portugezen hebben hier duidelijk diepe sporen achtergelaten. Veel negatiefs kunnen we daar niet aan ontdekken. In Goa doet Anja 2 duiken bij een eiland voor de kust. Het zicht is helaas heel slecht: een prachtige blauwe kwal en een scheepswrak zijn de blijvende herinneringen.
Inmiddels zitten we in Hospet in de suite (upgrade om voor ons duistere reden) van een schitterend hotel, met zwembad dat op maandag dicht is. Eindelijk OUDE STENEN! Het archeologisch hoogtepunt van deze vakantie was vandaag. 26 vierkante kilometer oude tempels, paleizen, zwembaden waarvan eentje ter grootte van voetbalveld alleen voor de koning, en een stenen strijdwagen. Hampi.... ik ga er nog van dromen de komende tijden. Dit was de hoofdstad van een rijk (Vijayanagara) dat niet zo bekend is bij velen, maar toch wel een ontzettend groot gebied heeft bestuurd en tot grote hoogten is geklommen in de 15e en 16e eeuw. Er ging behoorlijk wat geld om en dat is te zien aan wat ze allemaal achtergelaten hebben (en wat niet is verwoest door een islamitische invasie in de 16e eeuw). Prachtig om te zien, al die tempels met sierlijk en gedetailleerd beeldhouwwerk aan buiten en binnenkant. De beelden moeten hier maar weer voor zich spreken. We zullen snel proberen deze verslagen te voorzien van wat fotomateriaal. (Internet is hier redelijk snel, dus misschien vanavond al).
Morgen reizen we verder af naar het zuiden. Over 2 dagen zijn we in Mysore en daar is dan een van de grootste Hindoefeesten, het Diwalifestival, in volle gang. We zijn benieuwd!
Groetjes,
Anja en Rob
-
27 Oktober 2008 - 13:07
Sandra:
Jaaaa, het Diwali festival is te gek! Maak je borst maar nat, je wordt helemaal ROZE :). Het afgelopen Tjursläkter weekend was te gek, teveel regen maar erg tof. Volgend jaar met jullie erbij uiteraard ;) -
27 Oktober 2008 - 13:27
Michiel:
De notificaties komen aan hoor, bij ons tenminste wel. We zitten nog lekker met z'n tweetjes mee te lezen met jullie avonturen. Bhutan klink wel heel erg leuk. En tja.. India; er is maar 1 land op de wereld dat jou ziek krijgt he Rob!
C&M -
27 Oktober 2008 - 15:24
Gerrie:
Wat een reis! Maar ook een prachtige beloning. Alles weer o. k.? ma -
27 Oktober 2008 - 17:21
Arwin:
Het weer in NL: kut!
Op het menu in Syrië:
checken nagit
Op het menu in Cairo:
Kastrd (budding)
Mooi toch? -
27 Oktober 2008 - 17:24
Arwin:
Het weer in NL: kut!
Op het menu in Syrië:
checken nagit
Op het menu in Cairo:
Kastrd (budding)
Mooi toch? -
27 Oktober 2008 - 21:20
Martijn, Bianca:
en Leonie! Sinds 15 oktober is ons GC team namelijk een speurneus rijker. Na wat opstartprobleempjes maakt dochterlief het goed en mag ze morgen mee naar huis. Na de vakantie komen jullie maar een keer beschuit met muisjes eten. -
29 Oktober 2008 - 00:21
Edith:
Groetjes vanuit New York State. Elke dag wafels voor het ontbijt en elke dag Starbucks koffie. Zucht. We hebben het zwaar.
Oh, denken jullie aan een leuke Indiase doos? -
06 November 2008 - 08:12
Arwin:
Is het de bedoeling dat ik bijdehand ga doen over die laatste zin?
Of is het gewoon een schrifttrekker? -
09 November 2008 - 18:11
Edith:
Het is zo'n ontzettende schrifttrekker dat ik je meteen alle wind uit de zeilen neem. Hoop ik. -
10 November 2008 - 13:12
Arwin:
De wind is zo erg uit de zeilen dat Rob en confuus van wordt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
