Baja-baja, venga-venga
Door: Rob
07 September 2010 | Ecuador, Vilcabamba
Zo daar zitten we dan, op ons balkonnetje in hostal Izhcayluma, een stukje Duitse georganiseerdheid midden in de natuur bij Vilcabamba. Een oase van rust na een toch wel intensief eerste deel van onze reis.
Nou ja, het allereerste deel was wel een stuk minder slopend dan we verwacht hadden. Bij het inchecken hadden we de gelukkige beslissing genomen om maar wat meer te betalen voor stoelen met extra beenruimte. Voor een vlucht van 12 uur is het dat wel waard, dachten we. En de KLM heeft in haar oneindige wijsheid besloten dat extra beenruimte voor ons na al die vluchten wel eens mag betekenen dat we onze benen helemáál languit mogen leggen: rij 4 staat er op onze tickets. 4? Maar in dat gedeelte van het vliegtuig zitten we nooit.... hebben we echt? "Jawel meneer, u vliegt business class, dus u had niet in de rij hoeven staan." Economy was volgeboekt, hoorden we later, en enkele mensen die wat bijbetaald hadden hebben een upgrade gekregen. Dan ratelt er ineens een hele riedel nieuwe reiservaringen voor ons af: een kijkje nemen in de business class lounge; niet betalen voor je koffie op Schiphol; langs de enorme rij bij de security check lopen, zwaaiend met je gouden instapkaart; een vliegtuigstoel die helemaal plat kan; en eten dat écht
lekker is zoals rivierkreeftmousse en lamshaas. Goed uitgerust komen we
aan in Lima. Daar blijven we maar héél kort want de volgende dag vliegen we al om zes uur door naar Trujillo. Om drie uur op dus, maar dat is niet zo'n probleem omdat ons bioklokje nog 7 uur voor loopt op de lokale tijd.
In Trujillo worden we een beetje verrast door de kou, de mistbank die elk jaar maandenlang langs de kust ligt heeft meer effect dan we dachten, maar het went snel. In de restaurants ontmoeten we oude vrienden, zoals de Palta a la Reina (gevulde avocado), Chicharrón (Peruaanse vis- of kipkibbeling) en Papa Huancaína (aardappel met kaassaus), maar ook nieuwe, zoals de Chicha Morada (maislimonade) en Tacu Tacu (rösti van rijst en bonen). We zijn in Trujillo voor Chan Chan (zon zon), vóór de komst van Columbus de grootste stad in Zuid-Amerika, gebouwd door de Chimu, tijdgenoten van de Inca's. De rit naar Chan Chan is een belevenis op zich. In de deuropening van de eerste bus die voorbij komt staat een jongen die hard "Chan Chan" naar ons roept, dus wij stappen in. De bus blijkt bomvol schoolkinderen te zitten en hoewel er van busschema's geen sprake is hier lijkt er toch enige tijdsdruk achter het geheel te zitten. Voor de "conducteurjongen" verloopt de rit namelijk als een sketch van onze Leidse cabaretheld Jochem Myjer (voor wie dat niets zegt: een ware ADHD-trip, of een sketch van Bert Visser, kies maar). Gegoochel met kindertjes en geld, briefjes waarvan wij het doel nog niet begrijpen maar die wél héél snel naar een loketje langs de weg moesten, en snel verder, dus de bus rijdt alvast vooruit en de busbegeleider rent er met (een nieuw/gestempeld?) briefje achteraan en springt nog net op tijd in de deuropening. Keer op keer, onder voortdurend geroep van "baja baja" (vrij vertaald: uitstappen, je roept dit ook als je er zelf uit wilt) en "venga venga" (kom kom, tegen de kinderen). Geen baan voor ons.... In Chan Chan is het heel wat rustiger. Bijna geen andere toeristen, maar we zouden ook niet weten waar die dan vandaan zouden moeten komen want we hebben ze de hele tijd eigenlijk nog niet gezien. Het was de moeite waard. De stad is anders dan alle oude stenen die we hiervoor gezien hebben. Kijk voor een minimale impressie even naar het plaatje boven dit verhaal. De muur met het beeld ervoor is een stukje van de stad.
Voor de volgende stad, Chiclayo, reizen we met een ander type bus, een touringcar voor de lange afstand, door de woestijn die zo'n beetje langs de hele kust van Peru ligt, het zonnetje tegemoet. Zodra je wat verder van de kust bent wordt het lekker weer. In de buurt van Chiclayo is in de jaren 80 een volledig ongeschonden Moche graf ontdekt, ongeveer 2000 jaar oud. Voor precolombiaanse begrippen even belangrijk als het graf van Tutankhamon, dus daar moeten we heen, met de lokale bus, compleet met de onvermijdelijke verkopertjes die weer vanalles proberen te slijten: ja, als je plots de onbedwingbare behoefte hebt om
je slinkende voorraad wattenstaafjes aan te zuiveren, dan zit je goed in de bus naar Sipán. We hadden tien jaar geleden al eens een replica gezien van het graf van de heer van Sipán (plaatje rechtsboven), maar op de locatie zelf, in de Moche piramide, komt het toch allemaal wat meer tot leven.
De dag erna beginnen we aan de langste rit van deze vakantie, van Chiclayo naar Vilcabamba. Dat is 13 uur bussen, veel te veel voor één dag, dus we onderbreken de reis in het grensdorpje Macará, nét in Ecuador. Prima plek om je laatste soles te slijten aan wat boodschappen, een bezoekje aan de kapper en een hotel. Verder is er niets, ook geen restaurant met menukaart, dus dat wordt eten wat de pot schaft in een tentje waar de dorpelingen ook komen: popcornsoep en bonenmeuk met rijst en kip, en tamarindelimonade voor $2 pp (Yep, in Ecuador zijn ze overgestapt op dollares ongeveer in de tijd dat wij overgingen op de euro.)
En nu dus Vilcabamba. Een huisje met prachtig uitzicht op de bergen (we zijn een flink eind de hoogte in gegaan sinds Chiclayo), WiFi zodat ik dit direct kan versturen, en een goed gevulde map met wandelkaarten (Anja ligt in de hangmat de wandeling voor morgen uit te zoeken). Alles tip top in orde, laat dat maar aan de Duitsers over.
Nou ja, het allereerste deel was wel een stuk minder slopend dan we verwacht hadden. Bij het inchecken hadden we de gelukkige beslissing genomen om maar wat meer te betalen voor stoelen met extra beenruimte. Voor een vlucht van 12 uur is het dat wel waard, dachten we. En de KLM heeft in haar oneindige wijsheid besloten dat extra beenruimte voor ons na al die vluchten wel eens mag betekenen dat we onze benen helemáál languit mogen leggen: rij 4 staat er op onze tickets. 4? Maar in dat gedeelte van het vliegtuig zitten we nooit.... hebben we echt? "Jawel meneer, u vliegt business class, dus u had niet in de rij hoeven staan." Economy was volgeboekt, hoorden we later, en enkele mensen die wat bijbetaald hadden hebben een upgrade gekregen. Dan ratelt er ineens een hele riedel nieuwe reiservaringen voor ons af: een kijkje nemen in de business class lounge; niet betalen voor je koffie op Schiphol; langs de enorme rij bij de security check lopen, zwaaiend met je gouden instapkaart; een vliegtuigstoel die helemaal plat kan; en eten dat écht
lekker is zoals rivierkreeftmousse en lamshaas. Goed uitgerust komen we
aan in Lima. Daar blijven we maar héél kort want de volgende dag vliegen we al om zes uur door naar Trujillo. Om drie uur op dus, maar dat is niet zo'n probleem omdat ons bioklokje nog 7 uur voor loopt op de lokale tijd.
In Trujillo worden we een beetje verrast door de kou, de mistbank die elk jaar maandenlang langs de kust ligt heeft meer effect dan we dachten, maar het went snel. In de restaurants ontmoeten we oude vrienden, zoals de Palta a la Reina (gevulde avocado), Chicharrón (Peruaanse vis- of kipkibbeling) en Papa Huancaína (aardappel met kaassaus), maar ook nieuwe, zoals de Chicha Morada (maislimonade) en Tacu Tacu (rösti van rijst en bonen). We zijn in Trujillo voor Chan Chan (zon zon), vóór de komst van Columbus de grootste stad in Zuid-Amerika, gebouwd door de Chimu, tijdgenoten van de Inca's. De rit naar Chan Chan is een belevenis op zich. In de deuropening van de eerste bus die voorbij komt staat een jongen die hard "Chan Chan" naar ons roept, dus wij stappen in. De bus blijkt bomvol schoolkinderen te zitten en hoewel er van busschema's geen sprake is hier lijkt er toch enige tijdsdruk achter het geheel te zitten. Voor de "conducteurjongen" verloopt de rit namelijk als een sketch van onze Leidse cabaretheld Jochem Myjer (voor wie dat niets zegt: een ware ADHD-trip, of een sketch van Bert Visser, kies maar). Gegoochel met kindertjes en geld, briefjes waarvan wij het doel nog niet begrijpen maar die wél héél snel naar een loketje langs de weg moesten, en snel verder, dus de bus rijdt alvast vooruit en de busbegeleider rent er met (een nieuw/gestempeld?) briefje achteraan en springt nog net op tijd in de deuropening. Keer op keer, onder voortdurend geroep van "baja baja" (vrij vertaald: uitstappen, je roept dit ook als je er zelf uit wilt) en "venga venga" (kom kom, tegen de kinderen). Geen baan voor ons.... In Chan Chan is het heel wat rustiger. Bijna geen andere toeristen, maar we zouden ook niet weten waar die dan vandaan zouden moeten komen want we hebben ze de hele tijd eigenlijk nog niet gezien. Het was de moeite waard. De stad is anders dan alle oude stenen die we hiervoor gezien hebben. Kijk voor een minimale impressie even naar het plaatje boven dit verhaal. De muur met het beeld ervoor is een stukje van de stad.
Voor de volgende stad, Chiclayo, reizen we met een ander type bus, een touringcar voor de lange afstand, door de woestijn die zo'n beetje langs de hele kust van Peru ligt, het zonnetje tegemoet. Zodra je wat verder van de kust bent wordt het lekker weer. In de buurt van Chiclayo is in de jaren 80 een volledig ongeschonden Moche graf ontdekt, ongeveer 2000 jaar oud. Voor precolombiaanse begrippen even belangrijk als het graf van Tutankhamon, dus daar moeten we heen, met de lokale bus, compleet met de onvermijdelijke verkopertjes die weer vanalles proberen te slijten: ja, als je plots de onbedwingbare behoefte hebt om
je slinkende voorraad wattenstaafjes aan te zuiveren, dan zit je goed in de bus naar Sipán. We hadden tien jaar geleden al eens een replica gezien van het graf van de heer van Sipán (plaatje rechtsboven), maar op de locatie zelf, in de Moche piramide, komt het toch allemaal wat meer tot leven.
De dag erna beginnen we aan de langste rit van deze vakantie, van Chiclayo naar Vilcabamba. Dat is 13 uur bussen, veel te veel voor één dag, dus we onderbreken de reis in het grensdorpje Macará, nét in Ecuador. Prima plek om je laatste soles te slijten aan wat boodschappen, een bezoekje aan de kapper en een hotel. Verder is er niets, ook geen restaurant met menukaart, dus dat wordt eten wat de pot schaft in een tentje waar de dorpelingen ook komen: popcornsoep en bonenmeuk met rijst en kip, en tamarindelimonade voor $2 pp (Yep, in Ecuador zijn ze overgestapt op dollares ongeveer in de tijd dat wij overgingen op de euro.)
En nu dus Vilcabamba. Een huisje met prachtig uitzicht op de bergen (we zijn een flink eind de hoogte in gegaan sinds Chiclayo), WiFi zodat ik dit direct kan versturen, en een goed gevulde map met wandelkaarten (Anja ligt in de hangmat de wandeling voor morgen uit te zoeken). Alles tip top in orde, laat dat maar aan de Duitsers over.
-
07 September 2010 - 07:06
Miek:
Hey mazzelaars, lekker hé, business class :-) Gaaf dat jullie zo verwend zijn :-). Ik krijg erg veel zin in vakantie als ik dit zo lees! Enjoy! -
07 September 2010 - 07:15
Jesca:
Joehoe, we zijn weer (mee) op reis!! Leuk, veel plezier, en ik lees weer lekker mee. -
07 September 2010 - 07:28
Michiel:
Business class!? Toe maar, gewoon de reis al beginnen met splurgen. :)
Gelukkig kreeg je later gewoon popcornsoep. Klinkt helemaal als jouw ding! -
07 September 2010 - 10:17
Edith:
Herkenning. Ik snapte er eerst niks van als mensen in de Spaanse metro vroegen: Va bajar? Of ik naar beneden ga? Kan dat? Het duurde even voor ik snapte dat ze vroegen of ik ging uitstappen (en zo niet, of ik dan plaats wilde maken zodat zij erlangs konden). -
07 September 2010 - 10:34
Huibert:
Business class is inderdaad helemaal top, zeker op de wat langere trips.
Zo te horen hebben jullie daar beter weer dan wij, geniet daarvan, ik ben vanmorgen behoorlijk nat geregend.....
-
07 September 2010 - 17:17
Martijn:
Mwah, business class zou je voor een busreis van 13 uur ook willen ;-). Maar ja, als je zo lang op vakantie bent kun je de reis inderdaad ook in tweeën knippen. Ik lees alleen nog niets over caches?!? -
07 September 2010 - 17:47
ErikT:
Chan Chan, Sipan, Vilcabamba: feest der herkenning. Toen ik er was hadden ze nog geen WiFi en veel wandelkaarten kan ik me ook niet herinneren. -
09 September 2010 - 08:02
Arwin De Parwin:
Hmmmmmmm, Chan chan, Sipan.
Interessante gerechten lees ik.
Hier in Toscane is het ook best aardig toeven, overigens. Internet is minder goed geregeld. Tja, Italianen. -
12 September 2010 - 08:55
Gcfreak:
Vilcabamba not found?
next stop; Parque Bellavista, Quito? -
12 September 2010 - 09:36
Helene:
Niet betalen voor de koffie op Schiphol! Daar gaat m´n bonus........
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
