Avenida de los volcanes

Zo, we zijn even verstoken geweest van contact met de buitenwereld. In het Amazonegebied is niet zo veel Internet+bellen. Vandaar de lange pauze tussen de verslagjes.

Na het heerlijke badje in Baños hebben we daar nog een tochtje gemaakt langs de watervallen. Ze waren prachtig, maar het opvallendste aan de tocht waren de kabelbaantjes die je kon nemen om een beter uitzicht te krijgen. Bij één ervan stond een half chassis van een vrachtwagen met de kabel verbonden aan de motor. Als er iemand met het baantje mee wilde ging er een meisje op de bestuurdersstoel zitten, startte de vrachtwagen, schakelen en hop, daar ging de gondel: maar niet met ons erin....

Na Baños zat het hoogste stuk van onze reis. Door prachtige berglandschappen reden we naar een bed & breakfast in een boerderij. Heerlijk rustig. Daar moest Anja op Paco de lama rijden. ´t is sullig maar er was geen ontkomen aan, geen enkele smoes hielp haar. Toen Anja afsteeg keek het arme beest verschrikt naar mij, maar ik heb ´m gered. Mijn argument dat ik toch echt wel te zwaar zou zijn voor Paco werd zonder meer geaccepteerd.

Via een kratermeer waar we weer een prachtige wandeling gemaakt hebben rijden we met een 4x4 auto, met chauffeur, naar de laan der vulkanen. Onderweg laat onze chauffeur een beest zien dat hij llaminga noemt. Een kleine variant van de lama. Die is niet voor de wol, zegt hij, maar om op te eten. Dat moet je ons geen twee keer zeggen; een telefoontje later zitten we achter een llamingasteak. Het is wat taai, maar de smaak is heerlijk. Het is in ieder geval een groter succes dan cavia. Net als in Peru kun je die hier ook op veel plekken eten (ze roosteren ze zelfs langs de weg), maar wij hoeven niet meer zo nodig. Wat we nog wel willen proberen is maizena. Het klinkt wat raar als naam voor een drankje, maar het smaakt best lekker.

Onderweg stoppen we nog voor een grote markt, waar ze echt van alles verkopen (oa. lama´s, cavia´s, koeien, konijnen, varkens, groente, fruit, noem maar op). Als ze je daar duidelijk willen maken dat een dollar wel heel weinig is voor een ananas ter grootte van een rugbybal dan vragen ze om een ´dollarito´ (dollartje), maar als je aan het afdingen bent is een dollar natuurlijk heel veel, en nooit een dollarito.

Na het kratermeer is het tweede doel van onze tocht door het hoogland de Cotopaxi. Daar gaan we op grote hoogte een wandeling maken. Maar eerst moeten we onze 500e geocache vinden. Die ligt daar in het verlaten, met puin en twee Inca-ruines bezaaide, gebied rondom de vulkaan, en hij is nog maar één keer eerder gevonden. Onze chauffeur vindt het hele idee van zoeken naar tresoros (schatten) geweldig en hij maakt er graag een ommetje voor. Het landschap hier is echt schitterend en de Inca-ruines zijn een mooie bonus. De geocache wordt gemakkelijk gevonden, door de chauffeur NB, en daarna rijden we naar 4500m hoogte. Het is steenkoud en met 5 laagjes kleding aan ondernemen we de tocht naar boven. Er is daar op 4800m een soort hut waar je thee kunt drinken. Die halen we niet. Anja krijgt ademnood en we breken de klim op 4760 meter af (ik vind het niet zo erg, ´t was maar thee).

De Cotopaxi ligt niet al te ver van Quito, de volgende bestemming. Daar slapen we een nachtje om de volgende dag naar Otavalo te gaan. Daar is óók een grote markt, maar dat blijkt al heel snel mijn ding niet te zijn. Misschien was het ooit zo leuk als de markt in Saquisilli waar we eerder waren, maar nu is het afgegleden naar een vreselijk gebeuren waar in ontelbare kraampjes iedereen dezelfde troep probeert te slijten aan toeristen, de enige klanten, en alle mooi uitgedoste locals onmiddellijk hun hand ophouden als je ook maar de minste neiging vertoont om je camera te pakken. Het is lastig om nog wat juweeltjes tussen de souvenirs te vinden, maar het lukt toch. Anja heeft wel genoten van het kleurrijke geheel en de mooi uitgedoste mensen.

Op het marktplein is een agentschap dat je naar een familie brengt om daar te slapen. Dan begint, voor mij, het leuke deel van ons bezoek aan Otavalo. We helpen daar met de doperwtjesoogst en praten met de familie over het leven in Ecuador en Nederland. Ze zijn erg arm, maar hebben wel van alles in de tuin om van te kunnen leven, én ze hebben een mooi verblijf achter hun huis (zelf gebouwd) waar ze in menig hotel een puntje aan kunnen zuigen. We hadden ons voorbereid op een beetje afzien, maar het tegendeel blijkt waar. We eten met de familie en leren heel veel over het gewone leven in een Ecuadoriaans dorp.

De volgende dag (zondag) is de markt in Otavalo veel kleiner en rustiger. Dan kan ik er ook van genieten.

We keren terug naar Quito om naar de jungle te gaan, maar daarover schrijf ik volgende keer. Dit stukje is alweer lang zat.

Snufje van de week: English speaking safety deposit boxes (aanbevelingsfoldertje van een hotel)

Groetjes,
Anja en Rob