ADHD

Dag Allemaal,

Zo, ik heb weer een computer gevonden. In ons hotel NB, voor maar liefst 20 cent per uur mag ik hier internet op....

In Lijiang kwamen we voor onze rust. Lijiang is een oud stadje richting het Tibetaans plateau dat op de Unesco lijst van culturele erfgoederen staat. Het is inderdaad erg leuk, met oude straatjes en kneuterige huisjes. We komen nu wel ruim in het gebied waar het percentage niet-chinese toeristen aanzienlijk wordt. En dus spreken er ineens veel meer mensen Engels, jammer, ik begon net de slag te pakken te krijgen.

De rust die we in Lijiang zochten hebben we in ieder geval op de tour naar de bergen en de dorpjes waar de Naxi (traditioneel levend volk uit zuid China) wonen niet gekregen. Onze gids was namelijk een beetje een ongeleid projectiel. Hij zag overal wat leuks in en stuurde het busje dan weer de ene dan weer de andere kant op. We hebben verscheidene keren moeten ingrijpen om ervoor te zorgen dat we gingen zien wat we afgesproken hadden. Ondanks de ADHD gids hebben we een prachtige tocht gemaakt waarin we toch in een paar dorpjes terecht zijn gekomen waar de Naxi kindjes nog niet zo gewend waren aan blanken (en dat is zeker niet in alle zogenaamd traditionele Naxi dorpen zo).

Verder doen we het in Lijiang heerlijk rustig aan. We eten zelfs buitenlands: Indonesian fried rice.

Ook in het volgende stadje, Dali, zijn we om een beetje te relaxen. Het stadje zelf is niet groot, en je kunt er lekker door de oude straatjes wandelen op een terrasje zitten en (ook hier weer) leuke souvenirs kopen. China is wat dat betreft erg slecht voor ons. De souvenirs zijn bijna overal leuk en spotgoedkoop.

Het enige dat we verder in Dali doen is fietsen huren om naar de drie pagodes te fietsen. Die zijn eigenlijk niet eens zo interessant. Het leukste van de fietstocht is eigenlijk dat we op de "gewone" markt terechtkomen, waar je heerlijk mensen kunt kijken die voor ons ongebruikelijke dingen aan het doen zijn. Anja maakt hier DE foto van de vakantie van een man die ligt te slapen in een rieten mand. Ik zal proberen die nog toe te voegen aan de fotoserie op deze site (voor wie dat nog niet aangeklikt heeft, er staan een paar foto's van de reis in het fotoboek, linksboven). Een andere verassing die we tegenkomen op onze fietstocht is een katholieke kerk, in een gebouw in traditioneel chinese stijl, erg intrigerend. De koster is maar al te bereid de kerk even voor ons open te doen, als we daarna natuurlijk maar even wat in de donatiebox doen.

's avonds krijg ik van de groep een mooi cadeau voor alle moeite die ik tijdens deze reis voor ze doe: een kopie van een doek met originele Dongba tekst in Dongba schrift (Dongba is een Naxi taal, geschreven in een soort pictogrammen, ik kon het natuurlijk zowiezo al niet laten om in Lijiang een Dongba woordenboek te scoren).

Wat taal betreft kun je hier in China trouwens je lol wel op. Je komt de meest waanzinnige teksten op bordjes tegen. Men denkt dan blijkbaar dat het Engels is, maar het lijkt wel met een woordenboek vertaald, soms met zo veel tussenstappen dat het volstrekt onbegrijpelijk Engels oplevert. Neem bijvoorbeeld "fire report point emphasis". Raad maar waar dit op slaat, taalkundigen uitgesloten van deelneming.
Ook dat is hier in Lijiang en Dali wat minder.

Schotel van de dag: Fruitsalade met mayonnaise. Chinezen zijn soms toch wel een beetje vreemd. Wij wagen er ons maar niet aan.

Met een razendsnelle bus doen we de rit van Dali naar Kunming niet in 6 maar in 4 uur. Lekker hoor. Nog ruim de tijd om in Kunming lekker buitenlands te gaan eten: Thais.

Groet,
Rob