Dorpsleven

Watamu, 20 kilometer ten zuiden van de havenstad Malindi. Het is warm. Op de hoek van de straat zitten 2 mannen te dammen met blauwe en witte doppen van frisflessen. Kinderen spelen op straat, gillen, en laten met luide snerpende geluiden de balonnen leeglopen die ze gekregen hebben van 2 domme Hollandse toeristen die even vergeten waren dat kinderen dat gaan doen als je ze balonnen geeft. Bij gebrek aan auto's rennen jongens schreeuwend over straat, al zwaaiend met shirtjes in de kleuren van hun voetbalclub, die overduidelijk iets gewonnen heeft.

Verder heerst hier RUST. Hier zijn geen receptionisten die je adviseren om maar een taxi te nemen als je een kilometer verderop moet naar een restaurant. In Watamu zijn de mensen de vriendelijkheid zelve. Toeristen worden niet beroofd want anders wordt oom agent boos. Toeristen lastigvallen mag natuurlijk wel. Zij hebben tenslotte geld zat en jij hebt de houten olifantjes die ze allemaal heel graag willen hebben....

Op slechts 6 kilometer van Watamu ligt een van de Topattracties van Kenia. OK, bijna niemand is het met me eens, en in zijn categorie stelt hij niet eens zo heel veel voor, maar na 3 weken beestenspul is elke ouwe steen een topattractie. Hier is namelijk de ruine van Gedi, een 15e eeuwse stad, gebouwd door Arabische handelaars, die in de 17e eeuw om onduidelijke redenen is verlaten. Hij ligt prachtig verscholen in de tropische groente en ik geniet met volle teugen. Maar we zijn gekomen op de fiets, en dat was een grote fout. Het is daar te warm voor, en er zijn wanhopige Afrikanen die met doorzichtige trucs proberen een paar centen (letterlijk) bij te verdienen. Je levert je fiets namelijk in bij de ticket office van de ruine, en als je terugkomt is je band lek. Geheel toevallig zit er 50 meter verderop een fietsenmakertje die voor 4 cent je band oppompt. Lek? Welnee, het ventiel was een beetje los..... Niet geheel toevallig krijgen we even verderop ECHT een lekke band. Dat gebeurt hier gewoon. Of je nu met een auto bent of met de fiets, je wordt niet gespaard. Gelukkig hoeven we maar 3 kilometer te lopen in de smorende hitte tot de volgende fietsenmaker. Die zit gewoon langs de weg onder een afdakje en lapt je band voor 18 cent per gaatje. Dat gaat allemaal met een kapotte schaar en goor water in een bakje dat verrassend veel lijkt op het bakje waarmee de vissers in Lake Victoria hun bootje leeghozen. Doodop komen we terug in ons guesthouse. 's middags doen we niet veel meer dan een beetje lezen op ons balkon.

Na nog een dagje varen over een rivier met mangrovebossen erlangs, een kreeftlunch op het strand en een mislukte snorkelpoging in de middag (de zee was te onstuimig) zit ik nu weer in het internetcafe. Anja is net naar de duikschool geweest om even een opfriscursusje te doen in het zwembad. Morgen gaat ze tussen het koraal, maar de kans om walvishaaien te zien is helaas erg klein. Tenminste, we willen ze graag levend zien. Er schijnt een dooie ergens verderop op het strand te liggen, maar die telt niet (toch? Jesca, Michiel?).

Nog wat reacties: Marco, de Serengeti is BUITEN de krater. Ngorongoro is IN de krater. Beiden zijn relatief droog... regenwater? Ik heb 3 weken lang geen druppel gezien. Pas hier aan de kust regent het weer af en toe. Pizza van het huis, met tonijn, een paar soorten kaas, worst en wat plant. Edith: we hebben veel aan samossen gedaan, maar inderdaad, druk samossen.... hoe moet dat? Arwin: er waren er 2. Huibert: foto's doe ik maar niet. Ik ben bang dat ik dan een hele dag in dit cafe moet zitten, en ik moet tenslotte ook nog een snorkelpoging gaan ondernemen die wel slaagt. Na de vakantie vervang ik de foto's wel.

Groet,
Rob