Wat een land!

Zooo mensen,

Daar zijn we dan eindelijk met een berichtje. Het heeft even geduurd. Internetcafe's waren niet zo gemakkelijk te vinden, en ik moest ook veel regelen (en regelen hier in China kost veel tijd, aangezien bijna niemand Engels spreekt, daarover later meer).

Onze eerste indrukken: China is MASSAAL. Kruis de communistische voorliefde voor enorme gebouwen met de noodzaak om groot te bouwen als je in de behoefte van 1,3 miljard inwoners moet voorzien en je komt uit op treinstations die overkomen als vliegvelden, 4-baans wegen door de hele stad met fietspaden ernaast die nog eens zo breed zijn als een rijstrook, en, als je dan eindelijk een plekje gevonden hebt om te internetten is het geen cafe maar een sporthal (er staan hier honderden computers), natuurlijk allemaal met een kopje groene thee ernaast.

Tot nu toe lijkt China voor ons op een groot restaurant. Niet zo gek natuurlijk, daar kennen we China van, maar in restaurants eten lijkt ook wel een favouriete bezigheid te zijn van veel Chinezen. Er zijn namelijk echt VEEL restaurants. En, tot mijn grote vreugde blijkt het verhaal van de moeilijk verkrijgbare koffie niet helemaal op waarheid te berusten. Je kunt het in overvloed krijgen, en nog goed ook. Natuurlijk, de prijs is die van een goed diner, maar als je bedenkt dat we met zes personen al een paar keer voor onder de 10 Euro hebben gegeten, dan valt dat dus ook wel weer mee. En de uit Nederland meegenomen oploskoffie komt ook wel op, want op elke hotelkamer staat een waterkoker (voor de thee, waaahahahahaha).

Verder is China in vergelijking met de andere Aziatische landen die wij hebben bezocht zeer goed georganiseerd. Dat moet ook wel, mensenlief wat een hoop Chinezen zijn er. We hebben tempels bezocht waar letterlijk honderden andere bezoekers waren, allemaal Chinese toeristen, en wij dan als enige Europeanen (dat is dan op zich weer een voordeel, het voelt dan toch niet als massatoerisme). Gisterenavond hoorde ik pas voor het eerst "Jannie, wij gaan patat halen hoor!" Alsof je daar behoefte aan hebt in dit land. Het eten is werkelijk fabuleus, behalve dan die kleine groene bolletjes die smaken als toiletblok als je ze stukbijt. Ik heb de naam daarvan in het chinees opgeschreven en leren uitspreken zodat we zeker kunnen maken dat we die niet meer krijgen. Verder is het een culinair feest.
Over opschrijven en uitspreken gesproken, ik heb uit bittere noodzaak maar een woordenboekje gekocht (78 cent) om dingen op te zoeken en dan in het Chinees aan te wijzen want Engels spreken is er meestal niet bij. Alleen in de hotels af en toe een paar woordjes. En met die paar woordjes Chinees die ik geleerd heb van mijn collega's kom ik er niet. Zo hebben we al een keer een maaltijd besteld uit het woordenboek door gewoon dingen op te zoeken die ons lekker leken, en aan de serveerster te vragen of ze dat hadden. HEERLIJK gegeten. Inmiddels heb ik alweer een ander, duurder (1 euro 70), woordenboek want het woord voor heet stond niet eens in die andere en dat was in Sechuan best cruciaal, ze eten daar namelijk behoorlijk pittig.

Over het weer zal ik maar niet te veel uitwijden. Ik heb er door de smog namelijk niet zo veel van gezien. Dit is een van de nadelen van het rappe tempo waarin China zich ontwikkelt. Als je een rustig hotel boekt heb je best kans dat er een snelweg naast ligt wanneer je er aankomt; aandelen in de Chinese bouwsector lijkt me een overweging waard. Hier in het zuiden eindelijk wolken en blauwe lucht.....

Tot zover wat algemene indrukken. Vanavond of morgen schrijf ik nog wel wat over wat we allemaal gedaan hebben in die eerste 3 steden. Hopelijk lukt het hier in Lijiang om het logboek tot heden bij te werken.

Groetjes,
Rob