Sapjes en suikerbrood

Zo, de eerste stap op weg naar de pinguins is gezet. Na een probeemloze vlucht landen we in een snikheet Rio. Op onzelaatste dag hier heeft het kwik de 40 gehaald. Niet te veel ondernemen dus! We zetten twee belangrijke bezienswaardigheden en drie geocaches op het programma en verder doen we het kalmpjes aan. Lastig, maar het gaat vanzelf al niet snel als een van je belangrijkste drijfveren op zo'n dag vluchten naar de schaduw is.

Daar staat tegenover dat Brazilië het land van de sapjes is. We hadden het al gehoord, maar nu mogen we het zelf ervaren. Bij het eerste ontbijt al krijgen we iets voorgeschoteld dat volkomen nieuw voor ons is: sap van de cachewnotenvrucht. Al vaak genoeg in landen geweest waar die bomen staan, maar wat ze daar dan met die vruchten doen is ons een raadsel. Sap ervan maken is een ontzettend goed idee! Verder zijn er door de hele stad bars waar je een sapje van de meest exotische soorten fruit in elkaar kunt laten draaien. Lijsten vol met namen die wij niet kennen. Gedeeltelijk omdat de Portugese naam van het fruit niet op de Spaanse lijkt, maar zeker ook omdat we het fruit gewoon niet kennen, ondanks al onze pogingen om in Azië ook al het fruit te eten en drinken dat op ons pad komt. Dus.... Anja kiest een exotisch uitziende naam uit de lijst en laat zich verrassen. Maar dat smaakt.... "zeg meneer, kunt u mij deze vrucht eens aanwijzen in dat mandje". Dat doet hij niet, maar hij draait zich om en tovert met een brede grijns op zijn gezicht een zakje bevroren aardbeien uit de vriezer...... jammerrrrr, volgende sapje beter, en die waren er genoeg!

Op de eerste dag zijn we via de mooie botanische tuinen naar het suikerbrood gegaan. Op veel plaatjes vn Rio zie je in de baai een grote hele steile rots die daar opvallend staat te zijn (niet die met het beeld erop). Die rots noemen ze hier het suikerbrood, en je kunt er met een kabelbaantje op voor schitterende uitzichten over de stad en de baai, en een stukje naar beneden vanaf Urca rots, de eerste stop van de kabelbaan, ligt Rio's eerste cache. Die moet op de lijst, en dat hebben we geweten. Erg veel klimzweet zit er in die cache.....

Op de tweede dag sluiten we ons aan bij ALLE toeristen die naar Rio gaan. Onze lieve heer keek bemoedigend toe hoe wij onze reis naar de pinguins aanvingen; laat de toeristen tot mij komen, roept hij van zijn bergtop. Maar, heel eerlijk: dat wil je ook gewoon als je hier bent. Beeld en uitzicht zijn fenomenaal. Pingu en Hippo zijn mee de berg op gegaan en hebben genoten van het prachtige vergezicht. Wij denken dat die twee goeie vriendjes gaan worden op deze reis. Pingu moest wel met twee flesjes koud water mee in de tas.

Na dit warme avontuur, melden we ons weer graag in het hostel, waar we met gezellligheid en onnavolgbare ontbijtjes worden verwend door onze gastheer en vrouw.

Inmiddels zijn we op weg naar Ushuaia. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar daarover de volgende keer meer. Woensdag schepen we in, en daarvoor schrijf ik nog iets over onze belevenissen aan het eind van de wereld.