Naar het eind van de wereld

Onze reis naar Ushuaia begon niet helemaal zoals we dat voorzien hadden. Bij het inchecken via de website kreeg ik voor Anja een foutmelding: geen ticket verbonden aan dit nummer!
Ik kon zelf wel gewoon inchecken. Dat is wel even schrikken natuurlijk. Zou Aerolineas Argentinas dan een stokje gaan steken voor het pinguïnavontuur? We hebben geprobeerd te bellen maar dat lukte natuurlijk niet. Dus nóg maar een half uurtje eerder naar het vliegveld. We moesten er om 5 uur ´s morgens zijn, dus dat werd half 5. En dat half uurtje hadden ze wel nodig om het probleem op te lossen. Miscommunicatie tussen de systemen van KLM en de Argentijnen. Maar, eind goed al goed, we kregen op beide vluchten de beste stoelen in economy ter compensatie.
In Buenos Aires nog even lekker in het zonnetje gewandeld en het vorige verslagje getypt, en daarna door naar het eind van de wereld: Ushuaia. Daar ging het ook niet allemaal van een leien dakje, maar wat daar fout ging zal pas op 31 december aan sommigen van jullie onthuld worden, de rest hoort het wel als we thuis zijn.

Ushuaia is een prachtig stukje aardbol. Tussen de uitlopers van de Andes gelegen aan het Beagle Kanaal. Als we op de eerste dag dat we hier zijn naar het centrum lopen zien we dat dat natuurlijk ook bij anderen bekend is. Twee enorme cruisschepen zijn aangemeerd en hebben hordes Amerikaanse en Canadese toeristen uitgespuugd die de hoofdstraat van het dorp vullen en prullaria kopen van Argentijnse winkeliers die ze met glimmende oogjes welkom heten in hun tienda. In plaats van ons aan te sluiten achter de rollators (was het maar een geintje) nemen we een skilift en vluchten de bergen in om te gaan wandelen bij een gletsjer. Prachtig uitzicht en mooie natuur. Als we terugkomen zijn de schepen weg en is Ushuaia weer heerlijk rustig.

Die avond.... Ik krijg af en toe opmerkingen over hoe vaak mijn verslagjes over eten gaan, en hoewel het eten een vakantie kan maken en breken zal ik proberen de eetervaring van die avond met minder woorden te omschrijven dan het verdient. In patagonië scheppen ze op over de kwaliteit van hun lamsvlees, en in Vuurland zouden ze dat dan ook beter kunnen klaarmaken dan waar ook ter wereld. Wij denken dat dat klopt, maar we moeten nog veel vaker proeven om het zeker te weten, ahum. Gelukkig komen we na Antarctica nog terug in Patagonië.

Op dag twee hier nemen we een busje naar het Nationaal Park Vuurland waar we langs het Rocameer naar de grens met Chili wandelen. Echt een prachtige omgeving. Jammer dat hier wel allemaal windmolens staan (kleine witte bloemetjes met 3 lange rotorblaadjes en een kelk). Aan wind ontbreekt het in ieder geval niet. Grote schuimkoppen staan er op de golven in het meer, maar in het bos langs de rand merken wij daar gelukkig niet zo veel van. Verder is het best zonnig, net als de dag ervoor. 19 graden eneen zonnetje is voor Ushuaia schitterend, en wij vinden het ook prima wandelweer. De hele tijd tijdens het lopen moet ik denken aan Lord of the Rings. Die hadden ze hier net zo goed op kunnen nemen als in Nieuw Zeeland. De overeenkomst is zo groot dat ik een paar keer in een flits Gandalf dacht te zien lopen... Bij de grens met Chili eten we een appel met een sticker erop met de mededeling dat ie naar fruit smaakt. Handig, het zou een onaangename verrassing zijn als je zalm of lamsvlees had verwacht.

Die avond eten we de andere delicatesses waarover men hier hoog opgeeft: King Crab en een soort vis die ze Merluza Negra noemen. Vooral die grote krab voor maar 15 euro, met een heerlijk sausje.... jammer dat dit alweer de laatste avond is.

De volgende dag ligt de Akademik Vavilov al in de haven op ons te wachten als we aan het ontbijt zitten. Er komen mensen in ons Pension aan het Eind van de Wereld (Posada del Fin del Mundo) die net van de Vavilov af komen. Ze maken ons helemaal lekker met enthousiaste verhalen over hun reis.

Hoe het volgende verslag naar jullie zal komen weet ik nog niet. In ieder geval gaat het dan eindelijk echt over pinguïns.