Pinguins en poolijs

Als we in Ushuaia aan het eind van de wereld waren dan moeten we nu wel op een andere planeet zijn. En als ik waar we nu zijn in twee woorden zou moeten omschrijven dan komt "andere planeet" ook wel in aanmerking. Geen boek, documentaire of zelfs 3D imaxomniversumfilm kan je voorbereiden op de adembenemende schoonheid die we hier voorgeschoteld krijgen. Een reis naar Antarctica maak je niet, je ondergaat hem. Het continent grijpt je vast en neemt je mee in een wondere wereld van eindeloze tinten lichtblauw en overvloedig dierenleven, overal waar je kijkt. Van sommigen die we vertelden waar we heen gingen kregen we de reactie "Waarom dan? Daar is toch niks!". Ik kan niet eens uitleggen hoe ver die bewering naast de waarheid zit. Het is een voorrecht om hier te mogen reizen, in de laatste grote wildernis op aarde.
De eerste twee dagen waren reisdagen waarin we kennis hebben gemaakt met het leven op het schip, de mensen en de regels. One Ocean doet haar uiterste best om de impact die wij op de natuur hebben te minimaliseren. Er wordt bijvoorbeeld geen eten of drinken meegenomen van het schip, je laarzen moeten ontsmet zijn voor je aan land gaat, en sanitaire stops doe je aan boord. Bovendien reizen er 3 wetenschappers gratis mee om onderzoek te doen. Experts op allerlei gebieden maken ons wijzer over dieren, geschiedenis, fotografie etc. Tot we op de derde dag, nadat we met het blazen van de scheepshoorn en een toost de poolcirkel zijn overgestoken, echt van boord mogen in onze belachelijke outfits. We kleden ons ook alsof we naar een andere wereld gaan. 4 lagen kleding, waarvan de buitenste bestaat uit een oversized rode regenjas en regenbroek. 12 rode Michelinmannetjes in een rubberbootje tussen al dat ijsgeweld. Nietig ben je, in een landschap van wit en blauw, waarin de oorverdovende stilte slechts af en toe wordt onderbroken door een donderklap die aankondigt dat een enorm blok ijs binnen afzienbare tijd van een gletsjer zal afbreken. We landen met onze bootjes op eilandjes propvol met Adelie- en Gentoopinguins. De kuikens in die kolonies zijn een paar weken oud, en stelen voor iedereen de show. Gelukkig storen de kleine zwart-witte pinguins zich totaal niet aan die nieuwe grote rode soort, met hun lompe groene voeten en ronde zwarte snavels die klikklikklik doen. Er is zelfs onderzoek gedaan naar de impact van toerisme op pinguinkolonies, en die is nihil. Onverstoord voeden nijvere pinguinpappa's en -mamma's hun immer hongerige kuikens. Er komt rook van Anja's camera als we terughobbelen naar de zodiak. Soms maken we met die zodiak nog een tochtje door een baai om ander wild te spotten. Zeerobben die op ijsschotsen liggen te zonnen in de tropische 0 graden waarmee Antarctica een boot vol toeristen en gidsen erg blij maakt. Met het weer hebben we buitengewoon veel geluk. De Drake Passage tussen Kaap Hoorn en het Antarctisch schiereiland is berucht om zijn harde wind en metershoge golven. Daar hebben wij niets van gezien, en hem maar omgedoopt tot Drakevijver. En het blijft maar mooi en zonnig. De laagjes kleding gaan uit en onder stralend blauwe hemel genieten we van de reflecties van (ijs)bergen in het spiegelgladde water, en van de zon die het prachtige landschap oplicht en daarna ondergaat in een waterval van rood en geel. Kleuren die je hier overdag alleen ziet in de snavels en de poep van de pinguins.

Over een paar dagen stuur ik deel twee van onze belevenissen tussen poolijs en pinguins.