Pien en de koning

Eigenlijk zijn we alweer thuis, maar natuurlijk plak ik hier nog een einde aan onze reis.

Vanuit Torres del Paine zijn we in een ruk met de bus naar Punta Arenas gereden. Dat viel uiteindelijk wel mee. De weg in Chili is, buiten het park, prima en de bus was heel comfortabel.

In Punta Arenas zelf is niet zo heel veel te doen, maar ook hier ging het meer om de natuur dan om de cultuur. Toen wij deze reis aan het plannen waren bleek namelijk dat er zich niet al te ver van Punta Arenas een jaar of 4 geleden een kolonie koningspinguins heeft gevestigd. Dat is vrij uniek. Die zitten eigenlijk alleen op eilanden, niet in de buurt van het Antarctisch schiereiland, en een duur ticket naar de Falkland Eilanden hier nog bij werd ons toch echt te zot. We zouden ze dus niet gaan zien. Jammer, want koningspinguins zijn prachtig. Gelukkig hebben de pinguins goed aangevoeld, eerder dan wij, dat Anja zou gaan komen, en hebben een kolonie gesticht in Bahia Unutil (nutteloze baai, niemand heeft er verder wat aan en daarom zitten de pinguins er blijkbaar graag). Het is wel een mijl op zeven om er te komen, door het grote Patagonische niets, en met een stop in het lieftallige Cerro Sombrero, waar ze één supermarkt hebben die van buiten een uitstraling heeft die ik niet meer heb gezien sinds de val van het ijzeren gordijn. Het is dat hij aangewezen werd....

In de kolonie zitten op het moment dat wij komen ongeveer 100 pinguins, maar we mogen er niet zo dicht bij als in Antarctica. Er zijn wel jongen, en één van de pinguins waagt zich in het watertje waar wij voor staan om even wat zwemkunstjes voor ons te doen. Verder staan ze eigenlijk alleen mooi te zijn, sterallures.....

Op de tweede dag in Punta Arenas volgt de uitsmijter. Ik heb Anja een paar jaar geleden voor haar verjaardag een adoptiepinguin gegeven. Daarmee steunen we het pinguinonderzoek van Mike Bingham. Ze mocht de pinguin een naam geven en die is met een stokje bij het holletje gezet. Pien is een Magelhaenpinguin, en die zijn makkelijk te onderscheiden omdat ze een ondergronds nest maken waar ze elk jaar terugkomen. Toen Mike hoorde dat wij naar Punta Arenas zouden komen werden we meteen uitgenodigd om samen met hem bij Pien op visite te gaan, op Magdalena Eiland. Dat was een hele ervaring. Mike heeft ons heel veel verteld over zijn onderzoek. En, hoewel we van tevoren gewaarschuwd waren dat in dit seizoen de pinguins vaak al weg zijn bij hun nestje, was Pien op het moment dat wij kwamen toch thuis! Sterker nog, ze was met haar kerel druk bezig het nestje te ontdoen van gras, dat geduldig naar een nabijgelegen holletje werd gebracht. Haar eigen nestje was aan de achterkant ingestort door de regen, en om te voorkomen dat volgend seizoen de kuikens zouden omkomen door regenwater was Pien aan het verhuizen. Het is lastig om Anja van dat eiland af te krijgen, maar het is me toch gelukt. We moeten door naar Santiago de Chile.

Daar is het warm, bijna 30 graden, en we eindigen de vakantie zoals we hem zijn begonnen: met een rit in een treintje, tegen een berg op waarop een religieus beeld uitkijkt over de stad, Maria deze keer. In het zonnetje genieten we van het uitzicht. De cirkel is rond.