In Patagonië

Klik voor foto's van Antarctica links op "foto's".

Na een ontroerend afscheid van iedereen op de Vavilov brengt Aerolineas Argentinas twee ernstige gevallen van PATS (Post Antarctic Trip Syndrome) naar El Calafate. Door het wolkendek heen zien we het landschap langzaam veranderen en uiteindelijk zakken we door de wolken naar een woestijnachtig gebied. Lage dorre struikjes domineren het beeld. We verruilen pinguins, zeerobben en albatrossen voor nandu's, guanaco's en condors. In dit stadje eten we nog een keer lam met twee Australische dames die we op de boot hebben leren kennen en daarna nemen we de bus naar El Chalten, waar we gaan wandelen bij Mount Fitzroy. Die staat er prachtig bij in het zonnetje als we aankomen. Het landschap is hier alweer minder dor, en op de dagen waarop we wandelen is het prima weer daarvoor. Prachtige vergezichten worden afgewisseld met bijzondere vogels die af en toe langs het pad op een tak neerstrijken, of, zoals de condors, lui met af en toe een vleugelklap door de lucht glijden.


We krijgen lekker elke dag Dulce de Leche, een soort caramel gemaakt van gezoete melk die gekookt wordt tot het zo dik is als pasta. Aan de zoete kant van het spectrum vult dit spul dezelfde niche als satehsaus en humus aan de andere kant: het kan overal op en alles wordt er lekker van. El Chalten is een gehucht dat met golfplaten en hout aan elkaar is getimmerd, maar.... er is wel een brouwerijtje waar ze bockbier maken! Dan maar eens een avondje geen wijn bij het eten (wijn is hier in de restaurants vaak net zo goedkoop als cola, dussssss). We eten eigenlijk elke dag heerlijk. Er is veel lekkere vis te krijgen, en dat Argentijnen en Chilenen vlees en wijn snappen dat hoef ik niet uit te leggen. Als je hier voor de lunch een broodje biefstuk bestelt dan krijg je ook biefstuk, en niet een broodje met wat fliebertjes rund zoals thuis. In het busstation van Puerto Natales zijn 9 vn de 11 gerechten op de kaart varianten van broodje biefstuk. Niet gek dat Ronald McDonald gillend is weggevlucht hier; de hele vakantie lekker geen enkele gele M gezien (ook geen Aziatisch restaurant trouwns, en dat is dan wel weer jammer). Oh, en laat dat "je" maar weg in broodje; je zou er met z'n tweeën van kunnen eten. Had ik het al over broodje schnitzel gehad?

Via ons mooie hotel in El Calafate reizen we naar Puerto Natales waar een geocache ligt die wordt bewaakt door een Milodon. Op slinkse wijze glippen we langs dit monster en onze eerste cache in Chili is een feit. Veel is er verder niet te doen daar, maar we hoeven ook niet veel anders dan even slapen en dan de bus nemen naar ons hoofddoel in Patagonië: Torres del Paine, een schitterend natuurgebied waar een relatief jong bergmassief wordt doorsneden door gletsjers, meren en rivieren. Van een afstand zien we ze al, de bergkammen die als scherpe speerpunten door de wolken prikken, hier en daar bedekt met sneeuw die glinstert in de zon. Dat levert mooie foto's op, maar toch niet zo mooi als we gehoopt hadden. Op de dag waarop we naar het gebied zouden gaan waar we de mooiste uitzichten op de Torens van de Paine zouden gaan hebben laat het weer ons toch echt een keer in de steek. Het regent en van de scherpe bergkammen zien we zo goed als niets. Toch hebben we mooie wandelingen gemaakt, o.a. naar twee watervallen, een imposante gletsjer bekeken (toch weer anders, zo met groen op de achtergrond en zonder pinguins) en vanuit ons hotel 's avonds nog mooie foto's kunnen maken van de bergen bij zonsondergang. Na drie dagen vertrekken we uit onze knusse hosteria, op weg naar Punta Arenas en meer..... pinguins.