Boolean

Vientiane is eigenlijk maar gewoon een dorp. Niet vaak zijn we in hoofdsteden geweest die zo klein waren en waar het zo vroeg 's avonds al zo stil op straat was. In het kleine centrumpje is het nog wel gezellig na 9 uur, maar richting ons hotel, langs een grote weg van het presidentieel paleis naar de Patuxai (een soort Arc de Triomphe) rijdt nog maar een enkele auto. Dat betekent waarschijnlijk slechte wegen voor de rest van het land, en we zijn dus dubbel blij met onze terreinwagen. Michiel wil graag zelf rijden maar dat blijkt voor de verzekering hier niet erg handig te zijn. Iets afsluiten voor buitenlandse chauffeurs is duur en als er iets gebeurt ben je fiancieel en qua papierwerk zwaar de klos, terwijl je voor minder dan een verzekering normaal kost een chauffeur bij je auto kunt krijgen die al verzekerd is... krom en luxe, dat is het, maar we gaan ervoor. Onze chauffeur heet Boolean; je schrijft het vast anders maar zo klinkt het echt. Hij blijkt zijn naam geen eer aan te doen want hij spreekt wel meer dan 2 woorden Engels. Veel meer is het helaas niet, dus het wordt nog een hele uitdaging om hem te laten rijden naar de plekken waar we heen willen. Toch nog een beetje moeilijk-doen-op-vakantie gevoel. We rijden eerst naar Vang Vieng, midden tussen de Karstbergen waar het landschap schitterend is en waar je in een opgeblazen autoband de rivier af kunt dobberen. Erg rustgevend, maar alleen als je het doet voordat de andere toeristen eraan begonnen zijn. Gelukkig zijn we zo wijs... Ook maken we ter ere van de echte Landcruiser een tochtje door het platteland over paden die de naam weg niet verdienen, en die hier en daar eindigen in een voetbrug waarnaast een duidelijk spoor van eerdere bezoekers de rivier in loopt. Boeren rijden daar doorheen met een soort kar waarvoor een soort eenvoudige motor met lang stuur "gespannen" is, dus dat moeten wij ook kunnen. Fluitje van een cent, blijkt. Boolean heeft er duidelijk lol in, tot hij doorkrijgt dat het "rondje" wel eens net te lang zou kunnen zijn om voor het donker "thuis" te zijn. Dan horen we hem even niet meer tot bij het vallen van de schemering hij weer bekende weg ziet en weet dat we nog 4 kilometer moeten. Een schaterlach en volledig ingetrapt gaspedaal zijn het resultaat.

Na Vang Vieng rijden we naar Phonsavanh, maar Michiel is inmiddels ziek, dus de mooie rit gaat grotendeels aan hem voorbij. 's avonds worden Claudia en Anja ook ziek. We snappen niet waarom ik gespaard blijf, want we bestellen meestal een vier gerechten die we midden op tafel laten zetten en die we dan met z'n allen delen om zo veel mogelijk te kunnen proeven. Anja is de volgende ochtend al weer beter, maar Claudia en Michiel lopen niet echt fris door het veld met de stenen kruiken waarvoor we hier gekomen zijn. Er liggen er echt honderden, grote uitgeholde stenen, sommige nog met deksel, en niemand weet waar ze voor hebben gediend. Diezelfde dag rijden we nog door naar Luang Prabang, weer een rit die niet echt fijn is voor de zieken omdat hij dan wel mooi is, maar ook erg bochtig.

De volgende ochtend gaat het weer wat beter met de magen en darmen en vragen we Boolean ons nog naar een hele mooie waterval te rijden voor hij teruggaat naar Vientiane. De waterval heeft nog een bijzondere eigenschap: er zit een tijger die gered is van stropers en bij de tijger in de buurt zit een schat! Die zoeken we nog op en dan rijdt Boolean ons terug naar Luang Prabang waar we afscheid van hem nemen.

Wij hebben nog enkele dagen hier, waaronder eentje met les in het koken van gerechten uit de lokale keuken! Daarover volgende keer meer.

Groetjes,
Anja en Rob